W VIII w. osada Brzezie służyła jako wioska służebna grodom w Raciborzu i Lubomi. Wieś wzmiankowana w 1223 r. Średniowiecze do 1561 roku, to okres, w którym wieś była własnością rycerzy służących u książąt piastowskich. Otrzymywali oni wieś z prawem dziedziczenia za godną służbę.
W 1223 r. wioska zapisana jako Breza, Bresa, została wymienione jako uposażenie kościoła Zbawiciela w Rybniku, który został wybudowany na potrzeby klasztoru cysterek. W średniowieczu właścicielami miejscowości był szlachecki ród Trachów z Brzezia.
Okres reformacji, o którym w Brzeziu możemy mówić od 1568r., gdy właścicielem wsi zostaje protestancki właściciel Reisewitz. To z jego powodu kościół i parafia w Brzeziu utraciły na 300 lat swoją samodzielność.
W 1658r. nowy właściciel w osobie hrabiego Leopolda Oppersdorffa, który znany był z gorliwej wiary chrześcijańskiej powoduje, iż znowu w kościele brzeskim odprawiane są katolickie nabożeństwa, a kościół i parafianie mają swoich pasterzy z parafii w Pogrzebieniu.
Po roku 1727 majątek Oppessdorffów został zlicytowany i od tego czasu wieś jest własnością miasta, które ją wynajmuje rożnym dzierżawcom. W okresie tym, jak w kalejdoskopie, zmieniają się dzierżawcy Brzezia, od oficera w stopniu pułkownika do właściciela poczty.
W początkach XIX wieku na ziemi raciborskiej pojawia się fala rozruchów społecznych. Brzezie jest jedną z pierwszych w okolicy, wsi, w której zniesiono pańszczyznę co miało miejsce już w roku 1824. Chłopi z Brzezia uczestniczą czynnie w powstaniu chłopskim, określanym również buntem Tworkowskim, który na owe czasy miał szeroki zasięg bo obejmował miejscowości po obu stronach rzeki Odry.
Wioska została włączona do Raciborza dopiero 27 maja 1975 r.
W Prusach istniała gmina (Gemeinde) i posiadłość (Gut) Hohenbirken, które po plebiscycie śląskim (za Polską głosowały wówczas 733 osoby, a za Niemcami 707) i powstaniach śląskich włączono w granice Polski (uroczyste przejęcie przez polską administrację miało miejsce 4 lipca 1922 roku).